Greek Dream

This poem was written in Greek by Danae Sioziou and translated by Panagiota Stoltidou.

I remember you driving in the mountains
tracing circles into hairpin turns.
I’m a little dizzy.
Your voice fills the car
like old spring snow.
There is a town with a lake like a mirror,
where you return to find
all that you left behind,
all that was not enough.

I know exactly what wasn’t enough,
what was left out, what you held onto.
If I look back, my gaze slides
to the end of the route floating like a ribbon—
I see you on the balcony.

You’re silent like the future.

I walk past the blond kids,
the wife, the small provincial house,
the Greek dream, your life.

I walk decisively towards you
my feet bleed as if I’m walking on snow,
I cover your eyes with my hand and embrace you:
I’m ready to become all this old spring snow.

It’s simple: we don’t know how to love each other.

You remain silent.

I know that if you could you would return
to the village of your childhood,
long before the Greek dream.
I know it, because I look at you
through the eye of the talisman,
the eye of an animal,
you are silent like a secret
folding into itself.

You shouldn’t have left anything behind.
You should have just kept the secret.
Even now you can walk up to the small house.
The animal within you can guide you,
like the eye of the talisman.

If you get there, you’ll be on your own
If you get there, stay

It’s not too late and this is no longer
the dream for which you gave your life
it is a dream you carry up the mountain
where, again, you become nobody.

Then you’re back in your village
where you prayed to be somebody.
Then I’m back in the car
where I prayed to be your son.

Your voice no longer fills the car
like old spring snow.

We’re silent like the future.

Σε θυμάμαι να οδηγείς το αυτοκίνητο πάνω στο βουνό
διαγράφοντας κύκλους σε απότομες στροφές.
Είμαι κάπως ζαλισμένη.
Η φωνή σου γεμίζει το αμάξι
σαν παλιό ανοιξιάτικο χιόνι.
Υπάρχει μια πόλη με λίμνη σαν καθρέφτη,
όπου επιστρέφεις για να βρεις
όλα όσα εγκατέλειψες,
όσα δεν ήταν αρκετά.

Ξέρω ακριβώς τι δεν ήταν αρκετό
τι περίσσεψε, από τι κρατήθηκες.
Αν κοιτάξω πίσω, το βλέμμα μου γλιστράει
ώς την άκρη της διαδρομής που κυματίζει σαν κορδέλα,
τότε σε βλέπω στο μπαλκόνι.

Είσαι σιωπηλός σαν το μέλλον.

Προσπερνώ τα ξανθά παιδιά,
τη σύζυγο, το μικρό επαρχιακό σπίτι,
το ελληνικό όνειρο, τη ζωή σας.

Προχωρώ αποφασιστικά προς το μέρος σου
τα πόδια μου ματώνουν σαν να περπατάω στο χιόνι,
καλύπτω τα μάτια σου με το χέρι μου και σ’ αγκαλιάζω:
είμαι έτοιμη να γίνω όλο αυτό το παλιό ανοιξιάτικο χιόνι.

Είναι απλό: δεν ξέρουμε πώς να αγαπηθούμε.

Σωπαίνεις.

Ξέρω ότι αν μπορούσες θα επέστρεφες
στο χωριό των παιδικών σου χρόνων,
πολύ πριν το ελληνικό όνειρο.
Το ξέρω, γιατί σε κοιτάζω
με το μάτι του φυλαχτού,
το μάτι ενός ζώου,
εσύ σωπαίνεις όπως ένα μυστικό
που κουλουριάζεται στον εαυτό του.

Δεν έπρεπε να εγκαταλείψεις τίποτα.
Έπρεπε μόνο να κρατήσεις το μυστικό.
Μπορείς και τώρα να περπατήσεις ώς το μικρό σπίτι.
Το ζώο μέσα σου σαν το μάτι του φυλαχτού
μπορεί να σε οδηγήσει.\

Αν φτάσεις θα είσαι μόνος
αν φτάσεις μείνε εκεί.\

Δεν είναι πολύ αργά κι αυτό δεν είναι πια
το όνειρο για το οποίο έδωσες τη ζωή σου
είναι ένα όνειρο που το κουβαλάς στο βουνό
εκεί όπου ξαναγίνεσαι ο κανένας.

Τότε είσαι πίσω στο χωριό σου
εκεί όπου προσευχήθηκες να ήσουν κάποιος.
Τότε είμαι πίσω στο αυτοκίνητο
εκεί όπου προσευχήθηκα να ήμουν γιος σου.

Η φωνή σου παύει να γεμίζει το αυτοκίνητο
σαν παλιό ανοιξιάτικο χιόνι.

Είμαστε σιωπηλοί σαν το μέλλον.

Panagiota Stoltidou read Literary Studies and Sociolinguistics at Freie Universität Berlin and Columbia University in New York City. Her research, reviews and poetry have appeared in Comparative Literature Review, Hopscotch Translation, and elsewhere. A German Academic Scholarship Holder since 2023, she is currently pursuing a master’s in Comparative Literature in Berlin and Zurich. She is the editor-in-chief of Filmpost Berlin.